Jagodowe babeczki

Jeśli czegoś nie warto robić dobrze, to znaczy, że nie warto tego robić wcale.

Wojciech Orszulak

 

Składniki:

1 szklanka mąki żytniej razowej

4 łyżki kakao

1/2 łyżeczki proszku do pieczenia

1 łyżeczka siemienia lnianego

1/3 łyżeczki sody

1/3 szklanki wody

1/3 szklanki jagód + kilka na wierzch

10 łyżek syropu z agawy (można więcej, wedle życzenia ;))

20g budyniu waniliowego bez cukru

1/2 szklanki mleka migdałowego lub innego roślinnego

szczypta soli

Przygotowanie:

     Mieszamy ze sobą składniki suche, tj. mąkę, kakao, proszek do pieczenia, siemię lniane, sodę. W blenderze lub mikserze miksujemy umyte jagody z wodą. Jeśli nasz mikser jest duży i potrzebuje więcej składników, wtedy podwajamy lub potrajamy porcję, pamiętając, by po zmiksowaniu wydzielić odpowiednio 1/2 lub 1/3 powstałej mieszaniny. Do zmiksowanych jagód dodajemy 7 łyżek syropu z agawy. Całość wlewamy do dołka wyrobionego w suchych składnikach. Mieszamy. Jeśli ciasto będzie za suche, możemy dolać troszkę mleka. Piekarnik nagrzewamy do 180 stopni C. Ciasto umieszczamy w foremkach (najlepiej nieprzywierających, abyśmy nie musieli smarować ich tłuszczem) i pieczemy ok. 30 minut. W trakcie pieczenia się babeczek, przygotowujemy budyń. Z 1/2 szklanki mleka zostawiamy ok. 1/8 szklanki (1/4 połowy), resztę zagotowujemy. W pozostawionym mleku rozpuszczamy budyń (20g budyniu to połowa przeciętnego 40g opakowania). Gdy mleko w rondelku zacznie się gotować, wlewamy do niego rozpuszczony budyń i mieszamy, trzymając go na ogniu, dopóki nie stanie się gęsty. Ma być gęściejszy od tradycyjnego budyniu, aby się nie rozlewał na boki. Dodajemy do niego 3 łyżki syropu z agawy, mieszamy. Budyń pozostawiamy do ostygnięcia. Gdy upieką się nasze babeczki i również chwilę ostygną, polewamy je budyniem i wczepiamy kilka jagódek. Smacznego :)

     Dzieci się do mnie uśmiechają. Mam odwagę sama spacerować. I czuję w sobie siłę.
Niektórzy mistrzowie duchowego oświecenia głoszą, że człowiek w każdej chwili swojego życia staje przed wyborem. Grunt to wybierać zawsze to samo. Można się nad tym chwilę zastanowić. Jak wiele marzeń mieliśmy kiedyś, a ile z nich przetrwało do dziś? Ile razy skręciliśmy, będąc na naszej drodze, tej, która miała być tą jedyną? Bo gdzieś na rozstaju dróg zgubiliśmy naszą wiarę, bo idealna przyszłość wydawała się być nierealna. Ciągle zmieniamy zdanie. Najpierw czegoś nie lubimy, później to kochamy i na odwrót. A gdyby tak w końcu zdecydować się i wybierać tylko to, co prowadzi nas do jednego, obranego celu, a odrzucać to, co nas do niego nie prowadzi? Czy nasza droga stałaby się wtedy krótsza? Czy szybciej osiągnęlibyśmy to, co chcemy? To, o czym marzyliśmy kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt lat temu może było naiwne, głupie, infantylne, ale wciąż piękne. A my byliśmy szczęśliwi, marząc o tym. Więc co stało się po drodze? Czy dorastanie wiąże się ze zmianą celów tylko dlatego, że z definicji jesteśmy dojrzalsi i oczekuje się od nas czegoś innego niż za czasów dzieciaka i nastolatka? Gratuluję wszystkim, którzy wytrwali w swoich marzeniach, którzy się nie zachwiali.
Bo później już ciężko jest wrócić.